Mijn naam is Wessel van der Waa. Ik ben 39 jaar, vader van 2 jongens genaamd Lenn en Luuk (4 en 7 jaar) en getrouwd met een pracht van een vrouw genaamd Jessica. Mij is gevraagd om mijn verhaal als vrijwilliger met jullie te delen. Om dit te kunnen moet ik jullie vertellen hoe dit alles is ontstaan.

Politieagent
In mijn fulltime baan als politieagent, maak ik van alles mee. Zo ook een veelvoorkomende melding waarin een ‘verward en/of overspannen persoon’ de hoofdrol speelt. Je weet met zulke meldingen nooit wat je zult aantreffen. Maar ook vooral niet met wie je te maken krijg en welk verleden die persoon heeft. Geregeld zijn de betrokken mensen ouderen die kampen met het ouder worden. En dan vooral vergeetachtig worden of door dementie over straat lopen in hun pyjama bij temperaturen waarin ik zelfs met mijn uniform en jas aan het nog koud heb.

Laat ik jullie meenemen in de melding die mij ertoe heeft besloten om vrijwilligerswerk te gaan doen.

Verwarde vrouw
De melding was: Verwarde vrouw zit bij melder in de kroeg. Ze weet niet wie ze is en waar ze woont. We hebben haar een kop koffie gegeven en ze wacht tot de politie haar komt helpen.

Eenmaal aangekomen in de kroeg zit een oudere vrouw van in de 90 jaar. Heel beleefd en netjes gekleed. Ze gaf aan terug te willen naar haar huis maar niet weet hoe ze daar komt. Bij het vragen waar ze woont antwoordde ze: “Katwijk”. Reden voor mij om aan te nemen dat mevrouw het of even niet meer weet, of dementie heeft. Dit wordt een lastige casus dacht ik bij mijzelf.

Bij het vragen of mevrouw een ID-kaart of paspoort bij zich had, antwoordde ze negatief. Dan maar even zoeken in ons telefoontje op voor- en achternaam. Hebbes, gevonden. Echter woont ze niet zoals verwacht in Katwijk, maar in Diever (Drenthe). We namen mevrouw mee in ons dienstvoertuig en kwamen in gesprek met haar. Hele verhalen over haar verleden in Katwijk met haar zoon en man. Ze kon niet wachten om haar verhaal te delen met hen. Dat ze thuisgebracht werd in een politieauto was toch wel geweldig.

Alleen
Maar ik zag in mijn telefoon al staan bij familiegegevens dat haar man en zoon overleden waren. En op haar woonadres stond ze alleen ingeschreven. Na 10 minuten te hebben gereden herkende ze de straat eerst niet. “Woon ik hier?” Ja antwoordde ik. Probeer uw sleutel maar eens in de deur. De deur ging natuurlijk open. Ze herkende bij binnenkomst de woning wel. En dit moment vergeet ik, zoals vele met dit soort casussen, nooit weer.

Mevrouw liep naar de trap, keek omhoog, en riep de naam van haar zoon. Ze liep door naar haar keukentje, want daar zou haar man wel zitten. Echter kwam niemand naar haar toe. Ze ging op de stoel zitten en zei: “Volgens mij leven ze niet meer he?” Hier kreeg ik het aardig lastig mee. De tranen schoten in mijn ogen terwijl ik probeerde die sterke vent te zijn. Wat mij nog het meest raakte en bijbleef was dat ze zei: “Komt u nog eens terug? Ik vind het zo fijn dat er eens iemand is om mee te praten.”

Vrijwilliger worden
Vanaf dat moment dacht ik: Ik moet hier iets mee doen. Zoveel mensen die niemand hebben om eens mee te praten. Om te praten over hun verleden maar ook om te kunnen zeggen hoe het op dit moment met ze gaat. Meteen de dag na deze melding heb ik Klaas van de Vlekkert een bericht gestuurd. Ik wilde vrijwilliger worden en een buddy zijn van iemand die dit goed kon gebruiken.

Toen kreeg ik Herman als mijn buddy. Een man van inmiddels 95 jaar, maar nog zo ondeugend als ikzelf. We praten over het verleden en het heden. Hij geniet als ik met hem wandel of als ik hem met mij meeneem naar mijn huis (2 straten verderop) om daar een bak koffie met hem en mijn gezin te drinken. Herman geniet als hij mijn kinderen ziet spelen en even met hem kletst. Herman is iedere keer weer dankbaar.

Mijn missie iedere week weer: Herman laten genieten van de buitenlucht en natuur. En als ik de twinkel in Hermans ogen zie als ik soms een schunnige grap maak, dan is mijn dag gemaakt en weet ik, die van Herman ook!

Herman is op 18 februari j.l. overleden.